دارویی به نام «لوپتو»
به گزارش آرتین، رسانه رسمی نوهنران ایران؛ ساناز احسانی- تصور کن حسابی کلافه و بیحوصلهای! چی آرومت میکنه؟ خواب؟ گردش با دوستات؟ تلویزیون تماشا کردن؟ کتاب خوندن؟ بازی کردن؟
بله بازی کردن. چقدر جالب. منم مثل شما وقتی بیحوصله و کلافه میشم دلم میخواد سرگرم بازی بشم. اینم باید بگم که برخلاف خیلی از نوجوونا که دلشون میخواد خلبان و مهندس و پزشک بشن من دوست دارم در آینده یه کارگاه بزرگِ اسباببازی داشته باشم و کلی اسباببازی جذاب برای بچهها بسازم.
چی؟ خلاقیت؟ بله، بله، کاملا قبول دارم چنین کاری به خلاقیت نیاز داره و منم یه نوجوون خلاقم. دیگه اصلا اگه خلاق نبودم که آرزوی زندگیم، داشتنِ یه کارگاه بزرگِ اسباببازی نبود…
بله میدونم کار سختیه ولی خوب من تلاشمو میکنم که به آرزوم برسم، درست مثل علی.
علی کیه؟ یعنی میخوای بگی «لوپتو» رو ندیدی؟ مگه میشه؟ مگه داریم؟!
اشکالی نداره الان بهت میگم.
پویانمایی لوپتو قصه زندگی علی و پدرشه که کارگاه تولید اسباببازی دارن و اسباببازیهای جالب و جذابی رو برای بچهها تولید میکنن. پدرِ علی باور داره که اسباببازی حالِ آدما رو خوب میکنه، من که خیلی باهاش موافقم.
پدر علی یعنی آقای کمالی روانپزشکه و در محیط آسایشگاه و به کمک بیماراش اسباببازی تولید میکنن، چون دکتر کمالی معتقده بهترین شیوه برای درمان، بازی و اسباببازیه، نه قرص و دارو.
اهالیِ کارگاهِ لوپتو با کلی امید و انگیزه مشغول تولید اسباببازی هستن و همه بچهها اسباببازیهای اونا رو دوست دارن اما یه دفعه همه چی تغییر میکنه.
یه فرد ناشناس بهعنوان بیمار وارد آسایشگاه میشه و همه اسباببازیها رو خراب میکنه و کاری میکنه که اسباببازیها برای بچهها خطرناک بشن.
علی با کمک یه فرشته سعی میکنه مشکل به وجود اومده رو حل کنه. اون تمام تلاششو میکنه و با امید و انگیزه پیش میره تا اینکه همه چی روبهراه میشه.
راستش من از شخصیت علی خیلی خوشم اومد، چون یه نوجوون جسور و پرامیده. میدونم و قبول دارم که بعضی وقتا ناامیدی بدجوری یقه همه ما آدما رو میگیره و باعث میشه دست و دلمون به هیچ کاری نره اما نوجوون موفق اونیه که بتونه از این شرایط خارج بشه و هیولای ناامیدی رو شکست بده. موافقی؟
ببخشیدا یهو میرم سراغ جملات انگیزشی! راستش تازه لوپتو رو دیدم، همچنان امید و و انگیزه در وجودم در حال جوش و خروشه.
خلاصه اینکه پویانمایی «لوپتو» رو اگه ندیدی پیشنهاد میکنم تماشا کنی، مخصوصا اگه بیحوصله و کلافهای. البته صد درصد حالتو دگرگون نمیکنه ولی تا حدودی احوالاتتو بهتر میکنه.
راستی یه چیز جالب. در گویش کرمانی به اسباببازیها و عروسکهای دستساز «لوپتو» میگن که قدیما، مامانا برای بچههاشون درست میکردن.
این رو هم بگم که انیمیشن سینمایی «لوپتو» به کارگردانی عباس عسکری و تهیهکنندگی محمدحسین صادقی، اولین محصول سینمایی مرکز انیمیشن سازمان سینمایی سوره است که با تکنیک سهبعدی در استودیو فراسوی ابعاد، توسط هنرمندان کرمانی تولید شده.
این انیمیشن تونسته جایزه ویژه دبیر و پروانه زرین بهترین دستاورد فنی و هنری بخش بینالملل رو در جشنواره بینالمللی فیلمهای کودکان و نوجوانان به دست بیاره و به چندین جشنواره خارجی هم راه پیدا کنه.
حالا با این همه توصیف بازم نمیخوای لوپتو رو تماشا کنی؟
چی؟ انتقاد؟ نقطه ضعف؟
بله، خب طبیعیه. این پویانمایی هم مثل هرکار دیگهای نقاط ضعفهایی داره ولی در مجموع میتونیم بهش نمره قبولی بدیم و ارزش تماشا کردن رو داره.
خب دوستِ من دلم میخواست خیلی مختصر اما مفید «لوپتو» رو بهتون معرفی کنم به نظر خودم که مختصر بود اما مفیدش رو نمیدونم.
امیدوارم از خوندن این مطلب و البته تماشای «لوپتو» لذت ببرید.
